Czasem twój ojciec zachowuje się jak skończony dupek.

a agentka Rodman wyprostowała się i przygotowała długopis i papier.
– No dobrze, dobrze. Mam teraz tyle rzeczy na głowie... – Vander Zanden spojrzał na
– Nie żartuj, naprawdę? – Zmuszała się do beztroskiego tonu, jak gdyby ucinali sobie
kobiecie, okazuje się, że mieszka pięć tysięcy kilometrów ode mnie. Na razie.
Zamknęła pudełko i przejrzała się w lustrze. Głębokie cienie pod oczami
- Co u Chuckie'ego? - zapytała Rainie, zamawiając piątkowe danie specjalne:
a sam poszedł po panią Olsen.
Skończył omlet, zostawił kelnerce suty napiwek i, mimo że droga była niedługa, pojechał
- To miło, że ci się udało. No wiesz, ze względu na twoją pracę i w ogóle.
miał problemów z dotrzymaniem Rainie tempa.
w poszukiwaniu męża dla swoich córek? - zapytała z uśmiechem.
toaletka z owalnym lustrem, na którym przyklejono małe fotografie z kolejnych
Jej westchnienie podnieciło go do końca. Pragnął dotyku jej skóry na
221

obelgę. – On całą Sprawę Bożą na karty
ruszył samą krawędzią brzegu do wyrąbanej w skale ścieżki. Z góry już ludzie biegli mu na
zdziwiło. Dochodziła ósma, najwyższa pora, żeby rozpocząć kolejny dzień pracy.
znoszą. Chciała, żeby nauczyciele wiedzieli, jak wygląda sytuacja i mieli oko na jej dwójkę.
strzałem w łeb.
Rozszarpuje z furią resztki ozora i ciągnie
15/86
wszystkich, oprócz jednej – kaliber trzydzieści osiem. Nie ma na niej żadnych śladów ani
mogła zrzucić przesiąknięty śmiercią mundur i wyjąć z lodówki piwo.
– Panie Matwieju, to ja, Pelagia – wyszeptała, nachylając się do samego ucha chorego.
– Miejsca, gdzie nie trzeba obawiać się strzałów z przejeżdżającego samochodu. –
– Nie.
Przechodząc przez centralny plac miasteczka, Lagrange usłyszał hałas, krzyki, alarmujący
znowu powędrował spojrzeniem w stronę domu Shepa. Wyglądał na zmartwionego.
Chciała szybciej minąć przerażające miejsce, ale gdzie tam! Szeregi nieboszczyków